Puchacz
Bubo bubo
Sytuacja w Polsce
Ponad 300 par lęgowych.
Sytuacja w Małopolsce
Co najmniej 40 par lęgowych.
Środowisko
W górach zwykle ściany i ostańce skalne w prześwietlonych lasach o słabo rozwiniętym podszycie, w pobliżu przestrzeni otwartych oraz starodrzewów.
Pokarm
Bardzo różnorodny, od najmniejszych norników do lisa czy jenota. Optymalną zdobycz stanowią karczowniki, jeże, króliki, zające, kaczki, kuropatwy, puszczyki i inne ofiary podobnej wielkości.
Gniazdo
Nie buduje gniazd. Stanowi go płytkie zagłębienie u nasady pnia, skały czy wykrotu. Z czasem wypełnia się on miękkim materiałem (sierść i pióra) pochodzącym z wypluwek i samych ofiar. Na nizinach gniazduje chętnie na kępach w olsie oraz w gniazdach większych gatunków ptaków.
Biologia lęgowa
Toki rozpoczyna bardzo wcześnie, bo już na przełomie I i II. W szczycie toków nawołuje w duecie. Składa 2-3 (1-4) jaja. Wysiaduje wyłącznie samica przez ponad miesiąc. Młode opuszczają gniazdo już po miesiącu wędrując na piechotę po okolicy, zaś lotność uzyskują dopiero po kolejnych 20 dniach. W trudno dostępnych i bezpieczniejszych gniazdach pozostają znacznie dłużej.
Wędrówki
Osiadły, choć niektóre osobniki mogą prawdopodobnie podejmować niewielkie wędrówki, co stwierdzono regularnie w populacji alpejskiej.
Status ochronny
Gatunek chroniony. Promień strefy ochrony całorocznej wokół gniazda wynosi 200 m, zaś w okresie 1 I - 31 VII - 500 m.
Ciekawostki
Jego obecność wpływa na omijanie danego terenu przez mniejsze sowy. W pokarmie puchacza stwierdzono wszystkie krajowe gatunki sów, szczególnie często puszczyka i uszatkę.
Literatura
- Cramp S. i Simmons K. (ed.) 1980. The Birds of the Western Palearctic. Vol. II. OUP. Oxford. UK.
- Mikusek R. 2004. Bubo bubo (L. 1758) - Puchacz. W: Gromadzki M. (red.) - Poradniki ochrony siedlisk i gatunków Natura 2000 - podręcznik metodyczny. Ministerstwo Środowiska, Warszawa. T. 8.
Galeria
